Το φεγγάρι μιλά, μου είχες πει τότε ,βλέπει ακούει και μιλά και ας το βλέπεις σιωπηρό.
Τι θα μου πει όμως απόψε? Πρόδωσα εσένα, εμένα και όσα ζήσαμε μαζί! Σε μια στιγμή,
στοίβαξα τα όνειρά μας, σε μια βαλίτσα, χωρίς να με ενδιαφέρει τίποτα,χωρίς να μου καί
γεται καρφί! Του σάλεψε θα έλεγε όποιος κοιτούσε τα μάτια μου,τρελάθηκε ο έρμος! Ναι
είναι αλήθεια πως όλα έγιναν για ένα εγωισμό, για ένα πείσμα σ'αφησα πίσω μόνη σου!
Όμως απόψε είναι πάλι όλα ίδια! Ο γάμος μας που ματαιώθηκε, τα παιδιά μας τα αγέν-
νητα, που τα φανταζόμασταν νύχτες ολόκληρες,κάτω από το φως του Φεγγαριού και αναρω
τιόμασταν σε ποιόν άραγε θα έμοιαζαν! Τα φιλιά και τα χάδια που γέμιζαν την κάμαρά μας!..
Είναι ακόμα εδώ το χαμόγελό σου,στην φωτογραφία που κοιτάζω, τα γράμματά σου στη
σελίδα που γράφω, είναι όλα εδώ και όμως δεν είναι! Το μυαλό μου θολώνει και δεν έχει ση
μασία τίποτα πια!Μόνο το να ικανοποιηθεί μια ματαιοδοξία! Ώρες-Ώρες,νιώθω πως είναι κά
μωμα Θεού, γιατί θέλει να δει αν φτάσουμε ποτέ ,στη Θέωση! Είναι το μήλο του Παραδείσου
,σε μια ανθρώπινη έκδοση και εμείς μικροί και ανόητοι από την γέννησή μας επιλέγουμε το
προπατορικόν αμάρτημα! Ανάξια ανθρωπάκια! Τι έγινε η αγάπη μας?Τι ήταν άραγε? Φυματικό
παιδί που το πετάξανε στην Κατοχή,γιατί δεν είχαν να το ταίσουν,με κουρελιασμένα ρούχα, να
ψυχοραγείκαι χωρίς κανείς να προσπαθεί να το σώσει? Μα εδώ δεν το σώσαμε εμείς!
Θύτης η θύμα είμαι?Σημασία δεν έχει καμμιά! ¨ενας γέρος Ναυτικός κάποτε μου έλεγε( Ο
καπετάνιος εγκαταλείπει το καράβι τελευταίος) Με αυτά τα λόγια μεγάλωσα αγάπη μου, μα τα πρόδωσα! Το κορμί μου νεκρό αν και ζωντανό Θάλασσα μυρίζει! Όμως το δικό σου κορμί δεν
το βλέπω πουθενά και δεν γεύομαι την δική σου αρμύρα Σε άφησα μονάχη στο Καράβι, να μάχε
σαι με τα κύμματα, πρόδωσα τους όρκους μου,αυτούς που είχα δώσει,και έφτασα ξανά εδώ με
μια βαλίτσα,μήπως σε ξαναβρώ ,μα το Φεγγάρι δεν μου μιλάει πια ,ούτε μ'ακούει! Αυτοκτονεί
γιατί και αυτό δεν μ'άντεξε και γίνεται η θάλασσα κόκκινη από το αίμμα του! Ξημερώνει και φεύ
γω για να μείνω μόνος μου με τις σκέψεις μου! Το Φεγγάρι σώπασε εκείνη την νύχτα! Ιούλης βλέ
πεις και ο άνεμοςδεν ακουγόταν..Η θάλασσα λάδι και εγώ στην κορφή του λόφου, του δικού μας λόφου να θυμάμαι!!!!!
