Αποσπάσματα απο τα βιβλία μου:
Η Ευτυχία ήρθε γελώντας
Η ζωή είναι γεμάτη από καημούς και λαχτάρες, και ο καθένας προχωρά τον δικό του Γολγοθά με διαφορετικό τρένο και σε άλλη γραμμή! Υπάρχουν σταθμοί στην ζωή που ματώνουν και διαδρομές που καταλήγουν στο σκοτάδι και στην ερημιά, στην θλίψη και στον πόνο, μέχρι να βρει την δύναμη κανείς να αλλάξει τρένο και διαδρομή, για να βρει την ευτυχία.
Μια ζωή συγκλονιστική γεμάτη έρωτα, ίντριγκες και ανατροπές, που όμως πέρασε και πήρε την θέση της η ευτυχία!......
Ζωή χωρίς αγάπη
Όταν δεν έχεις ζήσει ο ίδιος την έλλειψη στοργής, ζεστασιάς και τρυφερότητας, όταν δεν σε έχουν τιμωρήσει με παγωμένες σιωπές, περιφρόνηση και αδιαφορία, επειδή τυχαίνει να είσαι φιλικός και ανοιχτός με όλους τους ανθρώπους, όταν η ζήλια τρυπάει καθημερινά την ψυχή σου και η αγάπη είναι κλειδωμένη, όταν το χαμόγελο στο έχουν φυλακίσει, τότε δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μόνος και αποκομμένος μπορεί να αισθανθεί κανείς Άλκη μου! Όμως μαζί σου νομίζω, ότι βρίσκομαι σε ένα
μεγάλο φωτεινό δωμάτιο χαρούμενο και άνετο, έπειτα από μία κρύα και βροχερή νύχτα!......
Τι κι αν είναι οργισμένο το ποτάμι
Τι νομίζεις ότι είναι η ευτυχία Τόμη; Μπορεί να είναι ένας ήχος, μια μυρωδιά γνώριμη και αγαπημένη αχνή και αλαργινή, ή ακόμα και το ουράνιο τόξο, με τα ωραία χρώματα που βγαίνει πάντα στον ουρανό, μετά την καταιγίδα και τους κεραυνούς. Εκείνη λαχταρά στοργή και ζεστασιά, μια απροσδόκητη αγκαλιά, ένα σ' αγαπώ, αλλά χρόνια τώρα οι υποψίες και οι σκηνές ζηλοτυπίας, είναι οι
μόνες αποδείξεις, για το πόσο πολύ τον είχε ανάγκη!
Μια χλιαρή παρηγοριά για ένα τόσο ζεστό άνθρωπο! Κανένας ποτέ δεν της είχε πει, πόσο απρόσμενα έρχεται η θλίψη και πόσο απροετοίμαστο μπορεί να βρει τον άνθρωπο, αλλά και πόσο πόνο μπορεί να σκορπίσει!......
Ο διαμαντένιος σταυρός
Βίκυ, Βίκυ, φώναξε ξεψυχισμένα και γεμάτη με δάκρυα στα μάτια, η μαμά της! Οι σταγόνες του ιδρώτα της, κυλούσαν στο μαραμένο της πρόσωπο και το βλέμμα της ήταν θολωμένο!
Ένας λυγμός συντάραξε το κορμί της! Γιατί μαμά κλαις! Τι έχεις και αναστατώνεσαι τόσο πολύ' Γιατί δεν κοιμάσαι' Ο γιατρός είπε ότι πέρασε η κρίση, δεν είναι τίποτα σοβαρό, για να ανησυχείς τόσο πολύ. Απλώς πρέπει να ηρεμήσεις και να ξεκουραστείς.!
Ένα ψεύτικο χαμόγελο φάνηκε στα κουρασμένα χείλη της ,ανασηκώθηκε λιγάκι από το κρεβάτι της, για να μην πνιγεί από εκείνον τον παράξενο βήχα, που κόντευε να της κόψει την ανάσα-
της!
Από την Νίκη δεν είχε μείνει τίποτα πια, από εκείνη την παλιά της ομορφιά! Ένα κακογραμμένο αντίγραφο του παλιού της εαυτού και όποιος την γνώριζε καλά, δεν μπορούσε να την αναγνωρίσει πια! Μόνο τα δυο μεγάλα της μάτια φαινόταν ,τα οποία την κοίταζαν παρακλητικά και δακρυσμένα! Που είχε πάει άραγε, εκείνη η ομορφιά της Νίκης, που κάποτε έκοβε τις ανάσες, όλου του ανδρικού πληθυσμού!
Τώρα έμοιαζε σαν ένα ερείπιο, λες και είχε νικηθεί σε έναν μεγάλο αγώνα, στον οποίο είχε μπει με τα όπλα της νιότης και με μεγάλα όνειρα, αλλά όμως η ζωή την είχε νικήσει!
Την πλησίασε η Βίκυ, της έπιασε τα χέρια και της είπε χαμογελαστά!
Είμαι εδώ μαμά και δεν θέλω να στεναχωριέσαι για τίποτα πια!
Η καρδιά της χτυπούσε σαν σκουριασμένο ρολόι, με αργό ρυθμό και η Βίκυ άρχισε να ανησυχεί!.....
Παιδικές Αναμνήσεις: "Η Ιστορία μιας εξώπορτας που δεν την ξέχασα ποτέ"
Στον τόπο που γεννήθηκα περνούσα τα Καλοκαίρια μου, όταν ήμουνα μικρή! Οι αναμνήσεις που αποτυπώθηκαν στη μνήμη μου από εκείνα τα χρόνια, είναι πάρα πολλές, έντονες και ανεξίτηλες!
Ο μικρόκοσμος του χωριού μου, με την καθημερινότητά του, ήταν για μένα όλος ο κόσμος, στα μέσα της δεκαετίας του 1950, με την καθημερινότητά του. Τότε στα δικά μου παιδικά μάτια ,όλα φάνταζαν συναρπαστικά και πολύ όμορφα!
Όμως ένα Καλοκαίρι του 1955 πέρασα το Καλοκαίρι μου, σε ένα άλλο χωριό της περιοχής Βοίου, φιλοξενούμενη από μια φιλική μας οικογένεια, αγαπημένη, στο χωριό Ροδοχώρι. Το χωριό ήταν πολύ μεγαλύτερο από το δικό μου χωριό και ο εμφύλιος δεν είχε αφήσει πολλά σημάδια στο διάβα του.
Εκεί όλα τα σπίτια ήταν πέτρινα ,ξεχωριστά σε αρχοντιά, γιατί υπήρχαν πολλοί άνθρωποι στην
Αμερική οι οποίοι φρόντιζαν για χωριό τους και έστελνα χρήματα στους χωριανούς τους.
Στο σπίτι που έμεινα με αγαπούσαν πολύ και είχα και την κόρη της οικογένειας, μια πολύ καλή συντροφιά. Όλα μου άρεσαν εκεί μα περισσότερο ο αλωνισμός και οι κολουτούμπες μέσα στα άχυρα πίσω από το ζώο με το οποίο αλώνιζαν. Όμως εκείνο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση σ' αυτό το χωριό, ήταν η εικόνα μιας εξώπορτας σε ένα διώροφο γειτονικό σπίτι! Πέτρινο όπως όλα με σιδερένια κάγκελα στο μπαλκόνι, αλλά με μια εξώπορτα, που ήταν μαγνήτης για τα δικά μου μάτια.!
Ξυλόγλυπτη, δίφυλλη και βαμμένη πολύ εντυπωσιακά, ξεχώριζε από όλες τις άλλες πόρτες του χωριού. Στο επάνω μέρος κυριαρχούσαν ανάγλυφες, δυο ολόσωμες κοπέλες, μία σε κάθε φύλλο, με τα κεφάλια τους ανασηκωμένα, να δοκιμάζουν κόκκινα κεράσια, κρατώντας ψηλά τα χέρια τους! Στο κάτω μέρος, κάθε φύλλο είχε από ένα βάζο, γεμάτο με λουλούδια του δάσους και το πλαίσιο της εξώπορτας, εξαιρετικά δουλεμένο, με πολύ μεράκι, συμπλήρωνε ένα ωραίο αισθητικό αποτέλεσμα. Όλα είχαν χρώμα, τα κεράσια, τα λουλούδια, οι σκαλισμένες κοπέλες και εγώ δεν χόρταινα να τις κοιτάζω!
Δεν μπόρεσα να μην ρωτήσω ποιος είχε κάνει αυτήν την ωραία πόρτα !
Δυο παιδιά από το χωριό μας, ο Γιώργος και ο Δημήτρης. Αυτοί έκαναν και την πόρτα της γιαγιάς σου στο Κυπαρίσσι. Αυτή δεν είναι πόρτα κυρία Κούλα ,είναι αριστούργημα! Άραγε πόσα χρήματα θα θελήσουν να μας κάνουν και μας στα Γρεβενά μια τέτοια πόρτα!
Αχ κορίτσι μου που να τους βρούμε! Αυτά τα παιδιά ήξεραν να παίζουν με το ξύλο, να το χαϊδεύουν, να το σκαλίζουν να κάνουν ωραία έργα! Είναι και ωραίο μέσα το σπίτι τους, με ωραία μπακλαβαδένια ,ταβάνια και ένα πολύ ωραίο νυφικό κρεβάτι γιατί ο μεγαλύτερος ήταν έτοιμος να παντρευτεί. Όμως πήγαν όλα χαμένα και έμεινε η μάνα μόνη της να κλαίει νύχτα και ημέρα! Αυτή η πόρτα κορίτσι μου, έμελε να είναι η τελευταία, μαζί με το νυφικό κρεβάτι, στον επάνω οντά! Τα δυο αδέλφια είχαν την ατυχία, να ζήσουν σε μια ταραγμένη εποχή! Η ενηλικίωσή τους συνέπεσε με το αποκορύφωμα, ενός αδελφοκτόνου πολέμου, που παρέσυρε στη δίνη του, την γενιά τους και την μάτωσε, την ξέκανε. Μικροί και ανύποπτοι ,μόλις τελείωσαν την δουλειά τους, ένα δειλινό, συμμάζεψαν τα εργαλεία τους και χαράματα βγήκαν στο βουνό!
Αδιανόητος ο χαλασμός κορίτσι μου, γιατί αυτό που ακολούθησε, ήταν πολύ τραγικό. Αυτά τα παιδιά ήταν ταγμένα, να φτιάχνουν έργα τέχνης, αλλά δεν πρόλαβαν. Η φρίκη και η παγωμάρα, σφράγισαν, το τέλος τους το τραγικό! Τους παρέσυρε η σκοτεινή εποχή όπως και πολλούς άλλους νέους. Έτσι από το πέρασμά τους σ' αυτήν την ζωή, το μόνο που απέμεινε είναι η εξώπορτα και το νυφικό κρεβάτι, στο οποίο η έρημη μάνα ,δεν έβαλε ποτέ κανέναν να κοιμηθεί. Τι κρίμα για τα παιδιά!
Αυτήν την εξώπορτα της μνήμης, θέλησα να σας ανοίξω σήμερα γιατί χρόνια κρατούσα στην καρδιά μου ότι είδα και άκουσα! Κρίμα που δεν είχα μια φωτογραφική μηχανή να την φωτογραφήσω.
Σήμερα δεν υπάρχει πια !
Φυλλομετρώντας το παρελθόν
Ήταν μια γλυκιά νύχτα του Μαίου.Το καλοκαίρι πλησίαζε, όλη η φύση μοσχοβολούσε και ένα απαλό Μαγιάτικο αεράκι της έφερνε την μυρωδιά των γιασεμιών. Όλοι κοιμόντουσαν στην γειτονιά και μόνο εκείνη καθόταν στο μπαλκόνι και άκουγε το τετέρισμα των τζιτζικιών, που έσπαγαν την σιγαλιά
με το μοναχικό τους τραγούδι. Εκείνη καθισμένη βρισκόταν στο δικό της κόσμο, και ονειρευόταν συνειδητά και τα όνειρά της αυτά που τα έκανε σχεδόν ξύπνια, ποτέ δεν ήταν ωραία Όλα της φαινόταν απαίσια και τρομακτικά, όπως ήταν και η ζωή της μέχρι εκείνη την στιγμή, και ας πίστευαν οι άλλοι γύρω της ότι ήταν ευτυχισμένη! Τι είναι άραγε η ευτυχία'! Τόσο εύκολα μπορεί να την βρει κανείς και να την φτάσει!
Μέσα της σκεπτόταν πως μια ολόκληρη ζωή, προσπαθούσε να ψηλαφήσει την αλήθεια της ζωής της αλλά αυτή βρισκόταν μακριά και εκείνη προσπαθούσε να την φτάσει, μα όταν την έφτασε ήταν ήδη πολύ αργά. Οι αναμνήσεις ξεπηδούσαν από το μυαλό της σαν πίδακας που χόρευε γύρω της!!!...
Μια ιστορία μια ζωή
Για πιο απ' όλα με θαυμάζεις Ανέστη! Τι έκανα εγώ το τόσο σημαντικό που δεν το γνωρίζω! Το μόνο που με συνέβη και που ξέρω καλά ,είναι να δω τα όνειρά μου κομματιασμένα και τις ελπίδες μου σε ξεχασμένες σελίδες του χθες! Όλα αυτά τα χρόνια Ανέστη, ψάχνω ένα παραμύθι να πιαστώ. Από εκείνη την ημέρα που χάθηκαν οι γονείς μου, πέθαναν όλα μέσα μου! Ξέρεις τι πιστεύω Ανέστη! Ότι θάνατος θάνατος δεν είναι, μόνο όταν πεθαίνει κανείς, αλλά και όταν αφήνει τα όνειρά του στη μέση! Απόψε όμως δεν σου κρύβω, ότι ύστερα από τόσα χρόνια έζησα ένα ροζ ζαχαρωτό παραμύθι, που δεν σου κρύβω ότι μου άρεσε πολύ.
Ξέρεις ποια είναι η διαφορά ανάμεσά μας Ανέστη'! Εσύ τα βλέπεις όλα αλλιώς, γιατί δεν πόνεσες ποτέ σου και μπράβο σου, ενώ εγώ έχω κλείσει τον πόνο μου σε ένα ξεχωριστό σημείο της καρδιάς μου και όταν θέλω τον ξεκλειδώνω και τότε είναι που μιλώ μαζί του. Αν γνώριζες πόσες φορές ζήλευα τους ανθρώπους που έχουν την άνεση να κάθονται και να θαυμάζουν τα μαγικά ηλιοβασιλέματα, χωρίς να σκέπτονται το αύριο, γιατί τα έχουν όλα ,ενώ εγώ δεν μπορώ ούτε να τα φωτογραφήσω! Ακόμα και αυτό που είναι δωρεάν, δεν μπόρεσα να το χορτάσω τόσα χρόνια ! Άπειρες φορές ,έπιασα τον εαυτό μου να μοιάζει σαν παιδί , που παίζει μόνο του στην παραλία, ενώ τεράστια κύματα αλήθειας βρίσκονται μπροστά του! Γεμάτη πληγές είμαι Ανέστη ,γεμάτη ζήλεια και απελπισία, γεμάτη πόνο για την μοίρα μου, που τόσο σκληρά μου έχει φερθεί!.......
Μια απλή καλλυντική συνταγή από το «Τετράδιο της γιαγιάς»
Τον μήνα Μάιο πολτοποιούμε στο μπλέντερ, ένα κιλό φρέσκα αγγουράκια και κατόπιν παίρνουμε τον χυμό τους , αφού στραγγίσουμε το υλικό ,δύο φορές σε τουλπάνι. Βάζουμε το υγρό σε ένα γυάλινο μπουκαλάκι και το τοποθετούμε μέσα στο ψυγείο.
Μ' αυτό το υγρό ταμπονάρουμε καθημερινά και για ένα μήνα το πρόσωπό μας. Το αφήνουμε 20 λεπτά στο πρόσωπο και στο λαιμό, και κατόπιν το ξεβγάζουμε πρώτα με χλιαρό νερό και μετά με κρύο. Είναι για να δώσει υγρασία και λάμψη στην επιδερμίδα μας. Η συνταγή είναι της πεθεράς μου ,φυτική ,περίπου 100 ετών και σε λίγο καιρό θα βρίσκεται μαζί με πολλές άλλες στο βιβλίο μου που θα κυκλοφορήσει και θα έχει τον τίτλο:
"Καλλυντικά γιατροσόφια και συμβουλές"
Από το τετράδιο της γιαγιάς, της Κερκυραίας πεθεράς μου!
