AΣ ΚΑΤΕΒΑΣΟΥΜΕ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΣΤΡO ΤΗΣ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ

Ας κατεβάσουμε όλοι μας τη σημαία, απο το κάστρο της απελπισίαςκαι ας θυμηθούμε όλοι μας πως οι γλάροι δεν θρηνούν ,όταν τα κύματα είναι αφρισμένα και μανιασμένα,αλλά πετούν ακόμα
πιο ψηλά να φτάσουν στα αστέρια και εκεί να βρούν ίσως άλλα λημέρια,μέχρι να κοπάσει η οργή
της θάλασσας!Ας δόυμε όλοι μας τον ουρανό της καινούργιας μέρας και ας πούμε μέσα μας ,όχι άλλα δάκρυα,δενθα βαδίσουμε ξανά σε σκοτεινές διαδρομές της ζωής που δείχνουν ,όσους μας μαχαιρώνουν πισώπλατα!
    Ας μην απαρνηθούμε το φως απ'την ελπίδα,που φέγγει στο παράθυρό μας,αλλά να το ανοίξουμε  πολύ καλά, να μπεί μέσα ο ήλιος,να επιστρέψει η χαρά,το όνειρο, η αγάπη να πλυμμυρίσει με λουλούδια η ζωή μας
Ας φορέσουμε ένα χαμόγελο στα χείλη και ας μην παραδοθούμε ποτέ, σ'αυτούς που θέλουν να κρύψουν τον ήλιο! Ηττημένος δεν είναι αυτός που χάνει τη μάχη στον πόλεμο, αλλά αυτός που την εγκαταλείπει!Δεν χάσαμε τη μάχη της ζωής μας,γιατί μέσα μας υπάρχει δύναμη για νίκη!!! Και μετά απ'ολες αυτές τις σκεψεις, ας κάνουμε ένα καραβάκι,για να ταξιδέψουμε ο κάθε ένας στο δικό του

απάνεμο λιμάνι!!! Και ας ελπίσουμε πως όλα θα αλλάξουν,περάσαμε και χειρότερες μέρες!!

ΠΩΣ ΘΑΘΕΛΑ ΝΑ ΦΥΓΩ

Πόσες φορές μς κέρασες με πίκρες,
σταχρόνια που περάσαμε μαζί!
κι'εγώ φορούσα μάσκα ,με ελπίδες
να δείχνω ευτυχισμένη, στη ζωή!!!

Πως θάθελα να φύγω μακριά σου,
να φόραγα φτερά ενός πουλιού!
χωρίς ποτέ ν'ακούω τα βήματά σου
Να χάνομαι στα βάθη του'ουρανού!!

Πόσες φορές, καθώς ζούσα μαζί σου,
σαν  μαριονέτα ήμουν σε σκηνή,
πόσες φορές, με πλήγωσε η σιωπή σου,
και χόρευαν λυγμοί, μεσ'την ψυχή!!!

Πως θάθελα ,να φύγω μακριά σου
να φόραγα φτερά, ενός πουλιού!!
ποτέ να μην ακούω τα βήματά σου
να χάνομαι στ'αστερια του 'ουρανού!!!