ΤΑ ΜΕΤΑΞΕΝΙΑ ΜΟΥ ΦΤΕΡΑ

Τα μεταξένια μου φτερά, είχα φορέσει,

και έναν ακράτητο παλμό στον πηγαιμό,

με το ασημένιο το κλεδί, μέσα στην τσέπη

να ανοίξω πόρτα ,εκεί ψηλά στον ουρανό!

Ήταν η μόνη αποσκευή,που είχα μαζί μου,

και ένας πόθος για να φτάσω στα ψηλά,

να βρώ φεγγάρια ,να φωτίζουν την ζωή μου,

να φύγω μόνη ,,να μην είμαι χαμηλά!!!!

Μα είναι τις νύχτες τα φεγγάρια φλογισμένα

δεν έχουν πόρτες ,να τ'ανοίξεις με κλειδιά!

Πίσω από πέργκολες,καλά είναι φυλαγμένα,

θέλει σπουδές, και όχι σπουδή

να πας μπροστά!!!!